Μέσα στην πανδημία, πήρε την κιθάρα και το μπουζούκι του κι άρχισε να γράφει πυρετωδώς τραγούδια, πάνω σε στίχους του φίλου του Κώστα Μπαλαχούτη, που αγαπά και ξέρει το λαϊκό τραγούδι όσο λίγοι. Πρώτος ακροατής των τραγουδιών -ακολουθώντας την παράδοση των «ανάποδων» επιλογών του Μαργαρίτη- ήταν ο Φοίβος Δεληβοριάς, που με ενθουσιασμό ανέλαβε να κάνει την παραγωγή και την ενορχήστρωση.
Ιδού λοιπόν τα «καλά τραγούδια» του τίτλου: μια από τις πιο ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές του Μαργαρίτη, μια «αυτοβιογραφία» του, ένα δικό του εικονοστάσι απ’ το οποίο περνούν όλοι οι μεγάλοι που τον επηρέασαν, αλλά και όλη του η ζωή: βάσανα, λάθη και πάθη, γυναίκες και φίλοι, χασούρες και γιορτές, η Αθήνα της πανδημίας, το χιούμορ της παρέας που αρχίζει σιγά-σιγά να ξαναβρίσκεται.