Παλαιότερα (όταν ήμουν μικρούλης, τόσο παλαιότερα) γινόταν κάτι και απλά το δεχόμουν. Γιατί εκείνο που συνέβαινε ήταν και το φυσιολογικό. Έτσι νόμιζα.
Ήταν άγευστο το φαγητό, το έτρωγα. Έτσι μάλλον θα φτιάχνονται τα φαγητά, σκεφτόμουν. Καθόμουν σε ένα καφέ που τελικά συνειδητοποιούσα ότι δεν μου άρεσε καθόλου και ούτε που μου περνούσε απ’ το μυαλό να σηκωθώ. Ντροπής πράγματα να φύγεις από κάπου, αφού έχει αγγίξει ο πισινός σου την καρέκλα, πίστευα.
Διαβάστε περισσότερα στο thriveglobal.gr