Συνέντευξη στη Ναταλία Κάππα
Γεννημένος στην Κατερίνη πριν από 36 χειμώνες, ο Δήμος Αναστασιάδης επιστρέφει με νέα δισκογραφική δουλειά και σε στίχους της αγαπημένης Ελεάνας Βραχάλη. Αν και το τραγούδι τους γράφτηκε πριν τα στενάχωρα και θλιβερά γεγονότα στον χώρο των τεχνών και του αθλητισμού που έχουν συγκλονίσει την κοινή γνώμη, δίνει την αίσθηση ότι γράφτηκε ακριβώς για αυτήν την δύσκολη περίοδο που διανύουμε.
Κοινωνικός, ανοιχτός και γλυκός άνθρωπος ο Δήμος μας μίλησε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του, για τις μουσικές που αγαπάει και την ευτυχία που ζει απόλυτα ισορροπημένος μεταξύ οικογένειας – καριέρας και ελεύθερου χρόνου.
Έχοντας ήδη στη φαρέτρα του 4 δίσκους και αναμένοντας τον 5ο , συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της εγχώριας μουσικής σκηνής και ένα Mad Award συνεχίζει δημιουργικά να γράφει και να τραγουδάει αναμένοντας το άνοιγμα μιας κοινωνίας που διψάει για live και μουσικές παραστάσεις.
Περισσότερα όμως στην κουβέντα που κάναμε παρακάτω.
Ποια είναι η πιο ισχυρή σου ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια στην Κατερίνη;
Η πιο ισχυρή μου ανάμνηση νομίζω είναι όλο το κομμάτι του αθλητισμού. Του χάντμπολ συγκεκριμένα. Είναι μια 8ετία, στην οποία πέρασα πολύ ωραία, έμαθα πολλά πράγματα αλλά δυσκολεύτηκα και πολύ. Παράλληλα έζησα πολύ έντονες στιγμές, με φίλους, με πρωταθλήματα, με προπονήσεις, με όλο αυτό που έχει να κάνει μια ομάδα. Νομίζω ήταν μία εμπειρία η οποία θα μου μείνει ανεξίτηλη.
Όταν ήσουν παιδί πώς φανταζόσουν τον 30αρη εαυτό σου; Και σήμερα, με αυτό που είσαι πλέον ως άνθρωπος θα ήταν περήφανος ο μικρός Δήμος;
Φυσικά και θα ήταν πολύ περίφανος. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα πότε να το φανταστώ ότι θα ασχοληθώ με κάτι που ονειρευόμουνα από μικρός... που ήταν η μουσική. Και χαίρομαι πάρα πολύ που σήμερα βρίσκω τον εαυτό μου, να είμαι απόλυτα συνδεδεμένος με την μουσική. Να κάνω αυτό που αγαπώ και ερασιτεχνικά και επαγγελματικά. Νομίζω ότι ο μικρός Δήμος θα ήταν πάρα πολύ περήφανος, με τον μεγάλο Δήμο.
Αν έπρεπε να περιγράψεις τον χαρακτήρα σου με λίγες λέξεις σε κάποιον, ποιες θα ήταν αυτές;
Αυθόρμητος, ειλικρινής, τεμπέλης (γέλια). Είμαι ένας τεμπέλης που δουλεύω.
Σε καταπιέζει όμως αυτό; Ή σου αρέσει;
Μου αρέσει πολύ. Θέλω να πω πως η δουλειά για εμένα δεν είναι αυτοσκοπός. Με την έννοια ότι, απολαμβάνω τη στιγμή και τα πράγματα τα οποία μου δίνονται.
Νομίζω ότι για τους καλλιτέχνες γενικά, αυτό που λέμε «δουλειά» έχει άλλο περιεχόμενο λόγω της φύσης της... η δική σας “δουλειά” δεν είναι αυτό που καταλαβαίνει ένας που είναι εκτός των τεχνών.
Ίσως γι’ αυτό. Ίσως γιατί είναι μια πολύ ιδιαίτερη δουλειά. Με την έννοια ότι δεν έχει οχτάωρο, δεν είναι συγκεκριμένη δουλειά. Κάθε μέρα είναι μια διαφορετική μέρα για έναν καλλιτέχνη. Και το λέω αυτό γιατί δεν είναι ότι δουλεύεις σε κάποιο μαγαζί, σε κάποια εταιρεία, οπότε να δημιουργείται αυτό που λέμε ρουτίνα. Αυτό που έχεις να κάνεις, κάθε μέρα είναι κάτι διαφορετικό. Από ένα τραγούδι, από ένα στούντιο, από ένα γράψιμο, από ένα videoclip, από μία συνέντευξη, μια τηλεοπτική εκπομπή, ένα ραδιόφωνο, ένα live, ένα ότιδήποτε. Και όλα αυτά είναι ανακατεμένα και σε τελείως διαφορετικές ώρες. Αυτό βοηθάει να μην ρουτινιάζεις αφενός και αφετέρου στο να χάνεις λίγο και τον προσανατολοσμό σου, σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα.
Ποια ήταν τα αγαπημένα σου συγκροτήματα/τραγουδιστές/στριες στην εφηβεία σου;
Πολύ ωραία ερώτηση. Λοιπόν από τα ξένα συγκροτήματα ήταν οι Nirvana, οι Beatles, οι Zeppelin, ήταν οι System Of A Down για πάντα μέχρι και τώρα. Είναι άπειρα βασικά μπορώ να σου λέω μέχρι αύριο το πρωί.
Θα πω όμως και κάποια ελληνικά. Είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Παύλο Σιδηρόπουλο, όπως μου άρεσαν πολύ και τα Διάφανα Κρίνα. Τώρα το ότι κάνω μια άλλη μουσική, αυτό δεν έχει να κάνει. Μεγάλωσα με ροκ μουσική, όπως και με ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια που μου αρέσουν εξίσου πάρα πολύ.
Από τους «Δύτες του Χρόνου» μέχρι σήμερα, πόσο έχει αλλάξει ο μουσικός Δήμος Αναστασιάδης; Ψυχή τε και πνεύματι…
Είναι ο ίδιος. Είμαι ακριβώς ο ίδιος. Και το λέω αυτό, διότι την ομοιότητα την βρίσκω στο μεράκι και στην όρεξη. Ειλικρινά, όσο αθώο και να φαίνεται, η όρεξη που έχω και το μεράκι, όταν πάω σε μία πρόβα ή σε ένα live, είναι η όρεξη ενός μικρού παιδιού. Την απολαμβάνω από την πρώτη στιγμή. Θέλω πάρα πολύ να κάνω πρόβα, να κάνω το live, να κάνω οτιδήποτε έχει να κάνει με μουσική.Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι πάνω στην δική μου δουλειά, μετά έρχονται τα υπόλοιπα. Συνεντεύξεις, τηλεόραση κλπ κλπ. Μην το πάρεις προσωπικά( Γέλια) Αν συγκρίνω αυτό το κομμάτι είμαι ίδιος. Φυσικά, όταν γίνεται επάγγελμα -και το λέω με την καλή την έννοια- σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις με προσήλωση, με συνέπεια. Βγαίνει κάτι από την αθωότητα και κάτι από το “θα το κάνω όταν έχω όρεξη”. Το επάγγελμα προϋποθέτει συνέπεια, που σημαίνει ότι πρέπει να δουλεύεις και όταν δεν έχεις όρεξη. Σαν τον αθλητή που πάει στην προπονηση καθημερινά και όχι αναγκαστικά γιατί έχει όρεξη. Μπορεί να είναι κουρασμένος. Μπορεί να μην θέλει και πρέπει να βρει την όρεξη παίζοντας. Άρα αυτή είναι η διαφορά.
Έχεις κάνει σπουδαίες συνεργασίες. Πες μας, ποιες από αυτές σε επηρέασαν ή μπορεί και να άλλαξαν ακόμα και τον τρόπο που βλέπεις τη μουσική;
Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι μια τέτοια συνεργασία, η οποία ήταν δισκογραφική συνεργασία, αλλά την θυμάμαι πάρα πολύ έντονα, διότι ήταν και η πρώτη μου συνεργασία. Ο καλλιτέχνης αυτός, ένας πολύ πληθωρικός άνθρωπος είναι ένας οδοστρωτήρας κανονικός. Ήταν σαν να είδα και να έμαθα είκοσι πράγματα μέσα σε μία γνωριμία. Οπότε σίγουρα είναι κάτι που θα το θυμάμαι για πάντα.
Πως βλέπεις να εξελίσσονται τα μουσικά δρώμενα της χώρας μας, μετά την πανδημία;
Ωραία αν και δύσκολη ερώτηση, διότι αρχικά δεν γνωρίζω. Είναι η μόνη φορά που δεν ξέρω τι θα ξημερώσει μετά από αυτό. Υπάρχουν στιγμές, που νιώθω ότι, βγαίνοντας απ’ όλο αυτό θα πέσουμε με τα μούτρα στη διασκέδαση και στην αγκαλιά, γιατί είναι κάτι που έχει λείψει έντονα σε όλους μας. Αυτό το να αγκαλιάσουμε και να βρεθούμε με πολύ κόσμο παρέα. Να ακούσουμε μουσική και να χορέψουμε κολλητά. Υπάρχει όμως και άλλη μία σκέψη η οποία λέει ότι μετά από όλο αυτό, μπορεί να μας μείνει κάτι και να πάρει πολύ καιρό μέχρι να ξανά-ενωθούμε ή μπορεί και να μην ενωθούμε πότε ξανά. Ένας φόβος που υπάρχει και θα υπάρχει. Ακόμα και όλα καλά να γίνουν, ο κόσμος έχει μπει στο ότι φοβάμαι να σε πλησιάσω, φοβάμαι να φέρω το πρόσωπο μου δίπλα σου. Να σε μυρίσω. Να σε αγκαλιάσω. Όλο αυτό ενδεχομένως μπορεί να μείνει. Οπότε δεν μπορώ να σου πω με ασφάλεια, το τι θα γίνει. Αν με ρωτάς τι θα ήθελα. Φυσικά θα ήθελα να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν. Γιατί η Ελλάδα, το DNA αυτής της χώρας είναι η αγκαλιά, είναι η φιλοξενία, είναι ότι θέλεις να πίνεις με τον άλλον και να κάνεις “άσπρο πάτο”. Να διασκεδάζεις. Θέλω να ξαναγυρίσουμε σε αυτό.
Συναλία ή μουσική σκηνή προτιμάς ως καλλιτέχνης αλλά και ως θεατής;
Συναυλία. Η συναυλία είναι η πεμπτουσία του live. Αυτό που λέμε φυσική επαφή, ένα μέρος που λειτουργούν όλες οι αισθήσεις. Εκεί μπορείς να δεις και να νιώσεις τα πάντα από έναν καλλιτέχνη. Εκεί θα ζήσεις την ένταση, τον ήχο, τον κραδασμό του κόσμου. Επίσης, το ωραίο της τοποθεσίας, γιατί συνήθως μια συναυλία έχει μια διαδρομή, δεν ανοίγεις μια πόρτα και μπαίνεις μέσα. Έχει έντονα φώτα, πολύ κόσμο, φυσάει αεράκι και είναι όλο μαγικό.
Το μοιράζεσαι πολύ έντονα με όλους, γνωστούς και αγνώστους...
Το ζεις. Το ζεις έντονα και δεν έχεις και άλλη οπτική γωνία. Δηλαδή, η μόνη σου οπτική είναι προς το stage. Η μόνη σου. Είναι σαν να λέμε κινηματογράφος ή τηλεόραση. Αυτή είναι η διαφορά, για εμένα.Τόσο έντονη.
Ως καλλιτέχνης πως το ζεις αυτό της μουσικής σκηνής με την συναυλία;
Κοίταξε η μουσική σκηνή έχει κάτι άλλο, που δεν το έχει η συναυλία. Σε μία μουσική σκηνή, σε ένα μαγαζί, αυτό που μπορείς να πετύχεις, είναι η άμεση επαφή. Είναι ότι μπορείς να γίνεις κατευθείαν μια παρέα με όλους. Είναι πολύ γρήγορη η συνομιλία με τον κόσμο, η επικοινωνία. Γιατί είναι πάρα πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον. Οπότε και αυτό έχει κάτι το γλυκό και ρομαντικό. Είναι σαν να ανοίγεις την πόρτα σε ένα party στο σπίτι σου. Στην συναυλία ανοίγεις μία πόρτα και είσαι στο εξοχικό, που όλα λάμπουνε και υπάρχει μία απόσταση. Που είναι εξίσου όμορφο.
Πες μας μια συναυλία που έχεις πάει σαν θεατής και την θυμάσαι
Εεε, πολλές πρόσφατα (γέλια). Οι Muse ας πούμε ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Ο Robbie Williams, η Mandonna, οι Peppers και πιο σκληρά συγκροτήματα αλλά και λίγο πιο alternative...Όπως οι Tindersticks που είχα πάει στο Λυκαβηττό. Οι Madrugada που είχαν έρθει στο Gagarin. Κοίταξε για μένα, δεν υπάρχει «αυτό είναι και τίποτα άλλο». Για μένα όλες οι μουσικές, όλα τα group, όλοι οι καλλιτέχνες έχουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό. Και μπορώ να περάσω εξίσου καλά με το να πάω στην Madonna και με το να πάω στους Tindersticks που είναι τελείως alternative και διαφορετικά στημένοι και με διαφορετικά τραγούδια. Ο καθένας έχει την ποιότητά του.
Για πες μια δική σου συναυλία που θυμάσαι
Θυμάμαι πολύ έντονα το άνοιγμα που έκανα στον James Blunt στο Kick Boxing, που ήταν η πρώτη μου μεγάλη συναυλία. Και την θυμάμαι γιατί ήταν και η πρώτη μου, γιατί είχε πάρα πολύ κόσμο, γιατί όταν βγήκα κατουρήθηκα σχεδόν επάνω μου (γέλια). Από εκεί και πέρα, κάθε συναυλία που γίνεται έχει τις δικές της μοναδικές στιγμές.
Αν μπορούσες να συνεργαστείς με κάποιον καλλιτέχνη του εξωτερικού, ποιον θα επέλεγες;
Τον Serj Tankian, τον τραγουδιστή από τους System Of a Down.
Και αν μπορούσες να συμμετέχεις σε ένα μεγάλο φεστιβάλ του εξωτερικού, ποιο θα ήταν αυτό;
(Γέλια) Το Woodstock που δεν υπάρχει πια. Θα ήθελα να ζήσω πολύ σε αυτήν την εποχή.
Σε ποιο μουσικό είδος θα τοποθετούσες τη μουσική σου;
Νομίζω είμαι pop rock.
Και με ποιο είδος θα ήθελες να πειραματιστείς;
Αρχικά να πούμε πως η Ελλάδα, σαν χώρα έχει πάρα πολλή μουσική. Έχει νησιώτικα, ρεμπέτικα, μικρασιάτικα, θρακιώτικα, ποντιακά, κρητικά και δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα με τόσα διαφορετικά είδη. Δεν είναι ότι είναι παραλλαγές jazz, blues κτλ. Οπότε ασυναίσθητα, όλα αυτά τα στοιχεία τα έχουμε και πειραματιζόμαστε μέσα σε όλα αυτά. Εγώ για παράδειγμα έχω πειραματιστεί με την θρακιώτικη μουσική, που έχω γράψει με τον Χρόνη Αηδονίδη, στο “Αχ Ελένη”, όπως και στο παραδοσιακό. Έχω πει και κάποια λαϊκότροπα τραγούδια τα οποία μου αρέσουν πάρα πολύ. Ζούμε σε μία χώρα που το λαϊκό τραγούδι είναι το κατεξοχήν τραγούδι που χτυπάει μέσα στις φλέβες μας. Οπότε για να επιστρέψω, ο πειραματισμός είναι σίγουρος σε κάθε καλλιτέχνη.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει εκατοντάδες διασκευές, αρκετές εκ των οποίων είναι ισάξιες των αρχικών. Αν έκανες μία διασκευή ποια θα διάλεγες;
Στην προκειμένη χρονική περίπτωση θα κάνω μία διασκευή, η οποία είναι στον δίσκο “20 χρόνια Ελεάνα Βραχάλη”. Εκεί υπάρχουν κάποια μόνο από τα άπειρα τραγούδια της Ελεάνας Βραχάλη, τα οποία και θα τα ξανατραγουδήσουν άλλοι καλλιτέχνες. Πιστεύω ότι θα είναι μια πολύ ωραία διασκευή. Γενικά, είμαι υπέρ την διασκευής, αλλά όχι και πάντα.
Πες μας μια αγαπημένη σου διασκευή
Μια διασκευή που ξεχωρίζω ήταν του Τσιτσάνη και συγκεκριμένα το “Ακρογιαλιές Δειλινά” από τους Imam Baildi και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη.
Πώς ισορροπεί η ζωή μεταξύ οικογένειας- επαγγελμάτος και προσωπικού χρόνου;
Νομίζω θα έμενα πολύ μόνος, αν είχα να κάνω μόνο με το επάγγελμα ή μόνο με την οικογένεια ή μόνο με τον εαυτό μου. Όλα αυτά είναι απόλυτα ισορροπημένα και αυτό οδηγεί στην προσωπική μας ισορροπία. Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα προσωπικό χρόνο; Χάλια. Πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα οικογένεια; Χάλια. Πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα επάγγελμα; Χάλια. Πως θα ήταν η ζωή μου αν όλα αυτά ήταν σε μια ισορροπία όπως τα έθεσες; Σε τέλεια ισορροπία. Το ζητούμενο είναι να μπορέσεις να βρεις τον τρόπο ώστε να είσαι τις στιγμές που είσαι με την οικογένεια σου, στην οικογένεια σου. Την στιγμή που είσαι στα επαγγελματικά σου, στα επαγγελματικά σου και ο προσωπικός χρόνος να είναι προσωπική σου στιγμή.
Οπότε ουσιαστικά να μην χάνεσαι και να μην μπλέκεις τον κάθε χώρο από αυτούς;
Ακριβώς.
Οπότε είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος;
Είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένος.
Πόσο εύκολο είναι να μεγαλώνει ένα παιδί με δύο γονείς καλλιτέχνες που είναι και γνωστοί στον ευρύ κοινό; Τι θα ήθελες ιδανικά για το παιδί σου;
(Σημ.: Από το 2014 είναι ζευγάρι με την ηθοποιό Τζένη Θεωνά και έχουν αποκτήσει έναν γιο, τον Αρίωνα).
Είναι πάρα πολύ ωραίο να μεγαλώνει ένα παιδί με δύο γονείς καλλιτέχνες, γιατί σε ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι, τουλάχιστον στην δική μας περίπτωση, υπάρχει μια τρέλα μέσα, η οποία είναι πολύ ευχάριστη. Και μιλώ για εμάς καθότι άλλο καλλιτεχνικό ζευγάρι δεν συναναστρέφομαι προσωπικά για να γνωρίζω πως περνάνε. Εγώ είμαι πολύ ευτυχισμένος που το παιδί έχει να κάνει με μία μαμά, η οποία είναι ηθοποιός και έναν μπαμπά που είναι τραγουδιστής και μέσα στο σπίτι ακούει τραγούδια. Θεωρώ ότι η τέχνη είναι ένα μαγικό μονοπάτι και χαίρομαι πολύ που το παιδί μας μεγαλώνει έτσι.
Αγαπημένος τρόπος διασκέδασης;
Μου αρέσουν τα απλά πράγματα. Μου αρέσει μια βόλτα στο Ζάππειο. Μου αρέσει μια ωραία ταινία σε έναν κινηματογράφο. Μου αρέσουν αρκετά τα ταξίδια. Μου αρέσει να βγω με τους κολλητούς σε μία ταβέρνα, να πάρω ένα μεζέ και να πιώ ένα τσίπουρο. Γενικά μου αρέσει η καλή παρέα και η καλοπέραση. Από την άλλη, δεν μου αρέσει να με πας σε ένα υπερλούξ ξενοδοχείο και να κάτσω με κάποιον που δεν ξέρω ή να πάω με μία άγνωστη παρέα . Δεν ερεθίζομαι από το ωραίο του πράγματος, από μία έπαυλη, με τρεις πισίνες και ένα άγνωστο ζευγάρι. Ερεθίζομαι με μία πάρα πολύ καλή παρέα σε ένα σπιτάκι, χωρίς πισίνα, χωρίς καν μπάνιο.
Οπότε είσαι ανθρωποκεντρικός βασικά;
Πάρα πολύ ανθρωποκεντρικός. Μου αρέσει η επικοινωνία και η παρέα αλλά όχι με κάθε άνθρωπο. Μου αρέσει βασικά να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που έχουν κάτι να σου πουν και έχεις κάτι να τους πεις.
Σινεμά ή θέατρο;
Αχ δεν ξέρω και τα δύο. Ίσως ένα τσακ το θέατρο παραπάνω.
Ταινία ή σειρά;
Νομίζω ταινία, αλλά πια γίνονται πάρα πολλές σειρές και καλές . Αυτό που βαριέμαι στην σειρά είναι ότι είναι πολλές, ενώ την ταινία την θυμάσαι για πάντα.
Ποια ταινία ή σειρά που είδες τελευταία σου άρεσε πολύ;
Πρόσφατα είδα μια σειρά που λέγεται “ Ποιος σκότωσε την Σάρα” και μου άρεσε πάρα πολύ. Ισπανική. Την προτείνω να την δείτε.
Σου αρέσει το διάβασμα; Αγαπημένο βιβλίο;
Μου αρέσει το διάβασμα. Χθες ξεκίνησα το αυτοβιογραφικό βιβλίο που έγραψε ο Woody Allen «Σχετικά με το τίποτα» το οποίο ξεκινάει πάρα πολύ ωραία και επίσης προτείνω να το διαβάσετε.
Έχεις καινούργια δουλειά με πολύ καλές κριτικές. Μίλησε μας για αυτήν
Η τελευταία δουλειά είναι σε συνεργασία με την Ελεάνα Βραχάλη, το “Τώρα μιλάω εγώ”. Καινούργια συνεργασία. Καινούργιο τραγούδι. Έχει πολύ ωραία ιστορία, λόγω του ότι η μουσική αυτή την είχα εγώ στο συρτάρι μου σχεδόν έναν χρόνο και με το που την στέλνω στην Ελεάνα, μου στέλνει τον στίχο μετά από πέντε δέκα λεπτά! Και λέω τώρα τι έγινε; Για να μην τα πολυλογώ γράψαμε δέκα τραγούδια με την Ελεάνα, όλα στο WhatApp με μηνύματα, χωρίς να έχουμε μιλήσει καν στο τηλέφωνο. Όσο και αν δεν θέλεις να το πιστέψεις λέει αυτόν τον στίχο τον είχα και όταν μου έστειλες την μουσική, ήταν λες και κούμπωσε κατευθείαν. Τόσο καρμικό όλο αυτό που έγινε και βέβαια στην συνέχεια. Μιας και το τραγούδι μιλάει για τοξικές σχέσεις και κακοποιητικές. Γίνεται και όλο αυτό το κύμα καταγγελειών, που ακούσαμε και μας έπεσαν τα μαλλιά. Και ήρθε και κόλλησε αυτό το τραγούδι μέσα σε όλο αυτό και ήταν κάτι μαγικό, κάτι συγκλονιστικό, για εμένα. Έχω ένα τραγούδι που σηματοδοτεί μια εποχή και μία στιγμή, πολύ έντονη για την χώρα μας.
Τι έχεις να πεις για όλα αυτά;
Είναι τραγικό.
Εσύ όλα αυτά δεν τα άκουγες; Σου ήρθαν ως σοκ στα αυτιά σου;
Εμένα μου ήρθε σαν σοκ. Θα σου πω γιατί. Η φήμη από την πραγματικότητα απέχει. Φημολογείται ότι αυτός κάνει αυτό. Οκ το ακούμε για πολλούς. Αλλά το να φτάνει στο σημείο αυτή η φήμη να είναι πραγματικότητα και όχι απλά να είναι αλλά να είναι επι δέκα πιο σκληρή από την φήμη, αυτό είναι το σοκαριστικό.
Και φυσικά όταν μιλάμε και για πρόσωπα τα οποία είναι λαϊκά πρόσωπα. Και λαϊκά λέγοντας ότι είναι κοινής αποδοχής, που ο κόσμος τα ξέρει και τα έχει αγκαλιάσει. Ηθοποιοί πασίγνωστοι και πολύ αγαπητοί, πρότυπα για πολλούς. Ασφαλώς, καλώς έγινε όλη αυτή η αποκάλυψη. Εγώ θαυμάζω πολύ αυτούς τους ανθρώπους, που βγήκαν και μιλήσανε. Θεωρώ ότι θέλει πάρα πολύ μεγάλο θάρρος και σθένος, να έρθεις μπροστά δημόσια και να πεις την αλήθεια. Με αυτό βοηθάς μια ολόκληρη νέα γενιά στο τι ενδεχομένως θα αντιμετωπίσει ή ακόμα καλύτερα στο να γίνει μια κοινωνία καλύτερη, που να μην υπάρχει χώρος για τέτοιες συμπεριφορές και περιστατικά. Για μένα είναι κάτι λυτρωτικό αυτό.
Ποια είναι τα πλάνα σου για το μέλλον;
Το μέλλον είναι ένα μέλλον που είναι αβέβαιο, για όλους. Ζητούμενο αυτής της κατάστασης για εμένα είναι βγαίνοντας από αυτήν την πανδημία, να είμαστε υγιείς, δυνατοί ψυχολογικά και λειτουργικά. Εγώ έχω προετοιμαστεί πάρα πολύ στο κομμάτι το δισκογραφικό. Έχουμε ετοιμάσει με την Βραχάλη πάρα πολλά τραγούδια που περιμένω πως και πως να τα μοιραστώ με τον κόσμο. Όπως έχω προετοιμάσει και μία πάρα πολύ ωραία μπάντα. Με πάρα πολύ αγαπημένους μου μουσικούς, που έχουμε προετοιμαστεί πάρα πολύ και έχουμε δημιουργήσει ένα πάρα πολύ όμορφο πρόγραμμα, με το που ανοίξουν τα live τα το παρουσιάσουμε και αυτό στον κόσμο.
Αυτά τα σχέδια με την μπάντα θα ξεκινήσουν από φθινόπωρο;
Βασικά υπολογίζουμε πως αν τα πράγματα είναι όπως τα ακούμε το καλοκαίρι και ισχύει αυτό με το 50% πληρότητα και ανοίξουν, θα ξεκινήσουμε από το καλοκαίρι. Ειδάλλως, δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Επειδή οι εξελίξεις πάντα μας προλαβαίνουν και δεν ξέρουμε ακριβώς τι θα γίνει, εμείς είμαστε έτοιμοι, πιο έτοιμοι από ποτέ.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου Soundis ραδιόφωνο
Καταρχάς είναι πάρα πολύ ωραία ιδέα και μπράβο σας. Μια ιδέα που κάποιος μπορεί να βρει και να ακούσει ό,τι μουσική θέλει. Από κλασικό, από rock, από mainstream , από pop. Το έχω μπροστά μου και είναι καταπληκτικό. Θέλω να ξεκινήσω να πατάω κουμπιά και να ακούω. Η πρώτη μου επιλογή εμένα θα ήταν το Easy Classic, διαχρονική αξία. Δεν χάνει ποτέ. Επίσης, το Easy Chill και φυσικά το κλάσικ Ρυθμός. Το προτιμάμε και το αγαπάμε. .
Ποιο είναι το αγαπημένο σου [Soundis podcast](https://soundis.gr/podcasts/odcasts/ )
Φαντάζεσαι να σου πώ κάποιο άλλο πέρα από της Χριστίνας Βραχάλη; Με την οποία κάναμε και την συνέντευξη. Και η οποία είναι τόσο γλυκιά γυναίκα. Τι να πω βρε παιδί μου... Γενικά αυτό το Βραχαλέικο είναι τόσο αγαπητά πρόσωπα, είναι τόσο καλά κορίτσια, Και η Ελεάνα που την ξέρω περισσότερο φυσικά, αλλά και η Χριστίνα είναι απίστευτα παιδιά. Δηλαδή έχω να λέω μόνο καλά. Οπότε 100% «Ο «αγώνας» μετά τη λήξη, με τη Χριστίνα Βραχάλη».