Από τη Ρίτα Τριανταφύλλου
Λίγοι τραγουδιστές εξέφρασαν τόσο αυθεντικά την εποχή τους, μια εποχή που αρχίζει αμέσως μετά τον Εμφύλιο και φτάνει μέχρι και λίγο μετά τη Μεταπολίτευση του ’74, όσο ο Στέλιος Καζαντζίδης. Αυτό το παιδί προσφύγων που αγαπήθηκε φανατικά και μπήκε στις καρδιές και στα σπίτια των ανθρώπων.
Με τη μοναδική υφή της φωνής του κατάφερε να εκφράσει τις δύσκολες μέρες και τα σκληρά χρόνια μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, για τους οποίους η επιβίωση δεν ήταν και τόσο αυτονόητη. Κατάφερε, όμως, να εκφράσει και τις ελπίδες αυτής της γενιάς, που αναζητούσε μία αχτίδα φωτός στα τραγούδια του.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1931 στη Νέα Ιωνία. Ορφανός από πατέρα, δούλεψε πολύ σκληρά από τα 14 του πουλώντας σπίρτα, τσιγάρα και σάμαλι. Κουβαλούσε τόνους τσιμέντο και ασβέστη στα γιαπιά και δούλευε μέσα σε εργοστάσια. Μία μέρα, τον φωνάζει το αφεντικό του και του κάνει δώρο μια κιθάρα, λέγοντάς του ότι έχει καταπληκτική φωνή. Ο Στέλιος, τις ώρες που δεν δούλευε, καθόταν στο σπίτι και προσπαθούσε να μάθει τραγούδια στην κιθάρα. Κάποια στιγμή, τον άκουσε ένας περαστικός και του πρότεινε να τραγουδήσει στην ταβέρνα του. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…
Το 1950 τραγούδησε για πρώτη φορά επαγγελματικά στην Κηφισιά. Δύο χρόνια αργότερα έκανε και την πρώτη του ηχογράφηση με το τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα «Για μπάνιο πας», που όμως δεν πούλησε. «…Ήμουν ο πρώτος που διέγνωσα την αξία του, γι’ αυτό και του εμπιστεύτηκα και τον πρώτο δίσκο της καριέρας του άσχετα με το αποτέλεσμα που είχε από άποψη απήχησης κι εμπορικότητας… διότι αυτή η εξαίσια φωνή θα μπορούσε να μην είχε βγει ποτέ στην επιφάνεια αν δε βρισκόμουνα εγώ στο δρόμο του. Και αυτό διότι κατά πως μου είχε πει τότε, θυμάμαι, σε ανύποπτο χρόνο “αν δε βρισκόσουνα εσύ κ. Καλδάρα στο δρόμο μου ίσως να μην ξεκολλούσα ποτέ από την υφαντουργία”» είχε πει παλαιότερα ο Απόστολος Καλδάρας για τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Η δεύτερη απόπειρά του, που ήταν το τραγούδι «Οι βαλίτσες» του Γιάννη Παπαϊωάννου, έγινε μεγάλη επιτυχία.
Έτσι, το φαινόμενο που ονομαζόταν «Στέλιος Καζαντζίδης» άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε μία συνεχής άνοδος με εμφανίσεις σε γνωστά λαϊκά κέντρα της εποχής. Τότε ήρθε και η γνωριμία του με την Καίτη Γκρέυ, με την οποία αρχικά συνεργάστηκαν και στη συνέχεια αρραβωνιάστηκαν ως το καλοκαίρι του 1957.
Η περίοδος 1957 – 1965 ήταν ίσως η πιο δημιουργική για τον Στέλιο. Η γνωριμία του με τη Μαρινέλλα στη Θεσσαλονίκη εξελίχθηκε σε μια λαμπρή συνεργασία, ενώ μαζί έκαναν τεράστιες επιτυχίες με κορυφαίους συνθέτες όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Μανώλης Χιώτης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Κώστας Βίρβος, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάνος Λοΐζος και πολλοί άλλοι.
Το 1965 κι ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, αποφάσισε να εγκαταλείψει τα νυχτερινά κέντρα. Την επιλογή του αυτή τήρησε ως το τέλος της ζωής του και η μόνη επαφή που είχε με το κοινό ήταν μέσω των δίσκων του.
Τον Μάιο του 1966, Μαρινέλλα και Καζαντζίδης, αποφάσισαν να ενωθούν και στη ζωή. Μολονότι ο γάμος τους δεν άντεξε στο χρόνο, παρέμειναν για πάντα δύο καλοί φίλοι. Έπειτα από χρόνια, ο λαϊκός τραγουδιστής γνώρισε και παντρεύτηκε τη Βάσω Κατσαβού, την οποία χαρακτήριζε ως «θησαυρό».
Το 1987, έπειτα από 12 χρόνια απουσίας, επανέρχεται στη δισκογραφία και συνεργάζεται με σπουδαίους δημιουργούς, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Τάκης Σούκος, ο Λευτέρης Χαψιάδης, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο Θοδωρής Καμπουρίδης, ο Αντώνης Βαρδής και πολλοί ακόμη.
Σε ηλικία 70 ετών, ο «Καλλιτέχνης του Λαού», που σημάδεψε με την παρουσία του μια ολόκληρη εποχή, έχασε τη μάχη του με τον καρκίνο αφήνοντας την τελευταία του πνοή στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001.
Σαν σήμερα, ο Στέλιος Καζαντζίδης θα γινόταν 91 ετών και αποφασίσαμε προς τιμήν του, να μοιραστούμε μαζί σας τα 5 αγαπημένα μας τραγούδια του.
Το Αγριολούλουδο
Υπάρχω
Το Θολωμένο Μου Μυαλό
Βραδιάζει
Η Ζωή Μου Όλη