Cry, Cry, Cry... Boom, Boom, Boom. Αυτό. Ακριβώς αυτό συνέβη. Κλάψαμε και χτυποκαρδίσαμε μαζί του δυο ολάκερες ώρες. Σε μια παράσταση που πλέον μπορεί να διδάσκεται στα πεζοδρόμια της Ζωής, τις Μουσικές Ακαδημίες και τα φυτώρια καλλιτεχνών, αναδεικνύοντας και μεταλαμπαδεύοντας την πεμπτουσία της Συναυλίας με σίγμα κεφαλαίο! Που δεν είναι άλλη από το να επιτευχθεί κείνη η μαγική σύζευξη μεταξύ του εκτιθέμενου καλλιτέχνη που παίζει στα σανίδια λες και είναι η τελευταία του φορά, και του συναισθηματικά φορτισμένου θεατή που ως γόνιμος δέκτης μεταμορφώνεται σε δίαυλο που συνδέει τα Γήινα με την Πηγή. Την αρχή και το τέλος μας. Αυτό βιώσαμε το βράδυ της Τετάρτης 15 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού. Το ζητούμενο: μια από «κείνες τις βραδιές» που σημαδεύουν εξίσου το Όνομα και Εμένα.
Πέντε και κάτι στο πόστο μου εγώ ώστε να τιμήσουμε και τα δικά μας σχήματα. Και πρώτοι πρώτοι οι Royal Arch που με το ανεξάρτητο rock που πράγματι αγγίζει το shoegaze και παραπέμπει σε σχήματα θρυλικά όπως οι The Smiths, κατέλαβαν την πελώρια σκηνή συντροφεύοντας τους πιο φανατικούς που είχαν ήδη πιάσει κάγκελο. Και να που οι μουσικές τους επιλογές έδιωξαν μακριά της απειλή της βρόχας, προσφέροντας πτήσεις σε ουρανό γαλάζιο.
Διαβάστε περισσότερα στο AthensVoice.gr