1. Ότι υπάρχουν «τρελοί/-ές» που ασχολούνται νύχτα μέρα με την προστασία των ζώων. Έψαχνα στο ίντερνετ να βοηθήσω κάποιο ζωάκι την περίοδο του δεύτερου lockdown για καθαρά εγωιστικούς λόγους, για να νιώσω καλύτερα.
Τα περισσότερα πουλιά τα φοβάμαι, έτσι αποφάσισα ότι μάλλον δεν κάνω για το καθάρισμα φτερών ή το κυνήγι κυνηγών. Μπήκα λίγο στα σκοτεινά νερά της προστασίας των ζώων που τρώγονται, αλλά η αηδία μου καταντούσε αντιπαραγωγική. Αποφάσισα να πάω σε κάτι οικείο, τους σκύλους. Σκέφτηκα: θα ’ναι μια-δυο οργανώσεις, ένας-δυο «περίεργοι» που ξοδεύουν τη μέρα τους ψάχνοντας αδεσποτάκια.
Κι όμως, ήταν πολλοί. Και αυτό για κάποιον λόγο με συγκίνησε, η ιδέα ότι τόσοι άνθρωποι μπαίνουν στον κόπο να σώσουν και τελικά να φροντίσουν ένα καταταλαιπωρημένο πλάσμα που άλλοι το ’χουν πετάξει. Ότι βρίσκουν στα σκουπίδια, στα χαντάκια, στην επαρχία, δεμένα με μια κοντή αλυσίδα ή ετοιμοθάνατα, σκυλιά που κανείς άλλος δεν τα θέλει, τα ανασταίνουν και τους βρίσκουν σπίτι. Και ότι αφήνονται σ’ αυτήν τους τη θετική παρόρμηση συνήθως με μόνη ανταμοιβή την αγάπη των σκύλων.
Διαβάστε περισσότερα στο Lifo.gr