Γράφει η Ελισσάβετ Παπακωνσταντίνου.
14 Σεπτεμβρίου του 2001.
Η ημέρα που ολόκληρη η Ελλάδα «πάγωσε» στο άκουσμα του θανάτου του Στέλιου Καζαντζίδη. Ενός ανθρώπου, που θεωρείται από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους Έλληνες ερμηνευτές του λαϊκού τραγουδιού, με μία μοναδική φωνή που κατάφερε να εκφράσει, απόλυτα, τον λαϊκό καημό.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1931, στη Νέα Ιωνία.
Σαν παιδί έζησε σκληρά χρόνια, αφού υπήρξε μάρτυρας στην δολοφονία του ίδιου του πατέρα, που σκοτώθηκε από παρακρατικούς αντικομμουνιστές, στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου.
Από τότε, σε ηλικία, μόλις, 13 ετών, ο Στέλιος Καζαντζίδης αναγκάστηκε να εργαστεί για να φροντίσει την μητέρα του, αλλά και τον αδερφό του.
Πορευόταν μόνος του. Δούλευε καθημερινά όπου μπορούσε, για να βιοποριστεί και να προστατέψει την οικογένεια του. Η μόνη του συντροφιά ήταν το τραγούδι.
Τραγουδούσε συνέχεια, ακόμα και στους χώρους εργασίας του, μέχρι που ένα αφεντικό του, άκουσε την φωνή του και του έκανε δώρο μια κιθάρα. Ένα δώρο που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την αγάπη του για την μουσική.
Το 1948, ένας περαστικός τον άκουσε να τραγουδάει στο πατρικό του σπίτι και του πρότεινε να φτιάξουν μαζί μια λαϊκή μουσική κομπανία. Έτσι ξεκίνησε να εμφανίζεται σε μια ταβέρνα, όπου και τον ανακάλυψε ο στιχουργός Χαράλαμπος Βασιλειάδης, γνωστός ως «Τσάντας».
Το 1952, έκανε τα πρώτα του βήματα στην δισκογραφία με το «Για μπάνιο πάω» του Απόστολου Καλδάρα και αργότερα ακολούθησε το τραγούδι «Οι βαλίτσες» του Γιάννη Παπαϊωάννου, το οποίο και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Από εκεί και ύστερα, ξεκίνησε να χτίζεται ο θρύλος «Καζαντζίδης», με μια σειρά επιτυχιών και εμφανίσεων σε γνωστά νυχτερινά κέντρα της εποχής.
Τότε ήρθε η γνωριμία, ο αρραβώνας, αλλά και η συνεργασία με την Καίτη Γκρέυ. Μαζί τραγούδησαν το «Απόψε φίλα με» του Μανόλη Χιώτη, ένα ντουέτο που έμελλε να ήταν και το τελευταίο τους, καθώς μετά από αυτό χώρισαν.
Το 1957, συνάντησε την Κυριακή Παπαδοπούλου, γνωστή σε όλους μας, Μαρινέλα. Μια γυναίκα με την οποία έγιναν το καλύτερο ντουέτο, τόσο στην μουσική, όσο και στην ζωή!
Μαζί εμφανίστηκαν στα μεγαλύτερα λαϊκά κέντρα και έκαναν μεγάλες επιτυχίες με κορυφαίους συνθέτες, όπως Βασίλη Τσιτσάνη, Γιάννη Παπαιωάννου, Μανώλη Χιώτη, Σταύρο Ξαρχάκο, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκη, Μάνο Λοΐζο, Κώστα Βίρβο, Γιάννη Μαρκόπουλο και πολλούς άλλους.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Μαρινέλα ερωτεύτηκαν πολύ. Παντρεύτηκαν το 1964, και αν και ύστερα από δυο χρόνια πήραν διαζύγιο, δεν χώρισαν ποτέ. Ήταν πάντα ο ένας στο πλευρό του άλλου, μέχρι το τέλος…
Το 1965, ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, εξαιτίας ενός περιστατικού που συνέβη σε ένα νυχτερινό κέντρο, όπου τραγουδούσε, αλλά και λόγω προβλημάτων που αντιμετώπιζε με την δισκογραφική εταιρία «Μίνως», ο Στέλιος Καζαντζίδης, αποφάσισε να αποσυρθεί από το τραγούδι.
Έτσι, σε ηλικία 45 ετών, έφυγε στην Αμερική και όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, θέλησε να φύγει μακριά, για να βρει τον εαυτό του και να επιστρέψει, όταν θα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει πιο σοβαρά το θέμα της δουλείας του.
Τον Απρίλιο του 1982, παντρέυτηκε την γυναίκα της ζωής του, Βάσω Καζαντζίδη, την οποία ο ίδιος αποκαλούσε «θησαυρό».
Στη δισκογραφία επανήλθε, έπειτα από 12 χρόνια απουσίας, το 1987, συνεργαζόμενος με τους Τάκη Σούκα, Λευτέρη Χαψιάδη, Θανάση Πολυκανδριώτη, Θοδωρή Καμπουρίδη, Αντώνη Βαρδή, Μάκη Ερημίτη, Σώτια Τσώτου και άλλους άξιους δημιουργούς.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης έχει υπογράψει την θέση του στην αιωνιότητα, με τα χιλιάδες τραγούδια που έχει αφήσει πίσω του. Το «Το Υπάρχω», το «Βραδιάζει», το «Δε Θα Ξαναγαπήσω», το «Της Γερακίνας Γιος», το «Κάτω Από το Πουκάμισο μου» και πολλά ακόμα, είναι διαχρονικά τραγούδια που περνάνε από γενιά σε γενιά και οι Έλληνες δεν θα σταματήσουν ποτέ να ακούνε και να τραγουδάνε.
Υπάρχει και θα υπάρχει.
«Υπάρχω
Μέσ' στα μάτια σου που κλαίνε
Μέσ' στα χείλη σου που καίνε
Και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ' ακούς»